Hadi Git Çocuk...

Bir gidişlerin ardından bir de suskunluklarından bıktım
Hepsini unut, unut ve git çocuk
Sessizlik güzeldir içinde kendini biriktirir insan
Çoğalıp yalnızlıklara terk eder kendini inkârları sakınmadan

Yaşadıklarım büyük gelir aklına dargın kalırsın yarına
Öncesi hiç yokmuş gibi kabullenir sonralarında takılan
Kan çiçekleri kırmızıya ten kuraklığa dönerken
Kısık bir ıslık korkunun korkak arkadaşı gibi çıkar dudaklarından

Kendini hiçe sayarsın, sayarsında toplayamazsın
Acılarımı anlamsız bir şiire yazar, yazarda ağlarsın
Kör sesler yalpalar sağdık kavisler çizer kulağında
İsmini duyarsın rüzgâr çarptıkça düşen yapraklara
Ben hazırımdır artık alışkınsındır da gitmelere
Bir el uzatırsın hadi kalk gidelim, gidelim buralardan diye
Hayale asılmış boş bir el gibi havada asılır karışır boşluklara
Anlamların hiç birini veremezsin düğümlenir kalırsın sorularda
Göç kuşlarının mevsim telaşına vermezsin kendini veremezsinde
Öylece kala kalırsın gitmelerin ardında bakışların havada
Dolanırsın ay yanmalarına alevsiz, ışıksız ve ısısızlık niye diye
Ne sensindir ne bir arkadaşın yabancı kalırsın masamda

Ağzında tüm arlarından soyduğun özenli bir küfür
Avazın kadar nefes çekilmelerinde yapışır diline ve söyleyemezsin
Ne ondan ne bir başkasındandır utancın sevdanın saflığından
Unutma çocuk! Yaprakları buruşuk bir takvimin ilk günü gibi başlamam sana

Adaklar adanmış iki el yüzümdür artık ayrılmayan
Kirpiklerinden süzülen bir namenimdir hiç okunamayan
Beklide bilirsin ona yazdığım bir mektup gibi anlaşılamayan
Zarfın ağzı açık dilim kurudu gözyaşınla yapıştır ve aklından yırt at çocuk