Handikap

mevsimler ölür ellerimde
avuçlarım mezar taşı
sessiz cenaze törenleri
öksüz çocuklar ağlak
bulut baskını yüzlerinde
fırtına öncesi telaşı



akşam saati
tüm kentin silüeti yüzümde
yorgun,bitap
dizleri dermansız
yıkılır üzerime


deniz kokusunu yitirir
maviye çalarken gece
bir başına kız kulesi
bıkkın, feri sönmüş deniz feneri
ağlar ışıklarım kimsesiz lambalar altında
bilir misin ki?


İ s t a n b u l
ey acısı içinde saklı şehir
sür yüzüne boyalarını
Fatih'ten beri kanıksarım sanrılarını
geceler buğday sularına
geceler üzüm testilerine emanet



/tütün kokar nefesim
ciğerim katran karası/



Eros her zamankinden ateşli, çırılçıplak
ey İstanbul bin bir kocaya fazla gelen
aşksız sevişmelerin fahişesi
ağlamaklı kent
dök bulutlarını
kaldır ölülerini artık
okundu okunacak ezan
bak Afrodit gözleriyle kametler getirmekte


ve çırpınmakta gökyüzü
orta yerinden yarılır gece
güneşle bir avazda gün doğar
sabah telaşında mahmur kumrular
secdeye varır arınmış ruhlar



içimden ilk tren kalkar
sırtında hayat yüklü yolcular
efkar alır hüzün boşaltır her istasyon
hasret kavuşamayan raylarda derin sızı

bir varmış bir yokmuş masallarına inat
bir varmış
hiç yok-muş
hayat
...