Hasbihal
Tadı tuzu yok bir şeylerin
Eksik sanki her şey
Öylesine selamlaşmalar
Sıradan hal hatır sormalar
Korkuyoruz ürküyoruz birbirimizden
Lokantada otobüste sağda solda
Boş masaları koltukları kovalıyoruz
Tahammül edemiyoruz kimseye
Peki mutlu muyuz
Böyle yaşamaktan
Bencil korkak ürkek
Nereye kadar bu kaçış kendimizden
Hiçbir şey gelmez mi elimizden
Daha dün sarmaş dolaştık
Hangi tufanda köklerimizden
Böylesine arsızca uzaklaştık
Kimi kendini koymuş Tanrı yerine
Kimi düz yolda yürüyemiyor
Dolu yine de cennete uçmak hayaliyle
Savrulurken böyle kuru yapraklar gibi
Yaşıyoruz zaten kıyameti
Elbiselerimiz yetmiyor insan olmaya
Alnımıza vurulmak üzere o korkunç paye
-Onlar elbise giymiş kütükler gibidir-
Yaşamak değil bunu adı ruhlar aç ve sakat
Ama yine de
Helal olsun size kutluyorum sizi
Mutluysanız
Alabiliyorsanız hayattan tat...
samimiyetsizliğin ve çıkar ilişkilerinin arttığı şu dünyada ne kadar da doğru tespitlerdi..
"Elbiselerimiz yetmiyor insan olmaya"
ne kadar da doğruydu ki insan her daim bu sözü yineletmiştir tarihinde defalarca..hani diyor ya mevlana da: "nice insanlar gördüm, üzerinde elbisesi yok, nice elbiseler gördüm, içinde insan yok"
acaba bir nebze de olsa umutlu bakabilir miyiz yaşamaya?yoksa insan kendini yokedecek bir canavar mı?
tebriklerim çok..
Sait Faik in deyimiyle yazmasaydım çıldıracaktım benim durumum da bu yazdıklarımın hiç biri bana göre şiir değil bir dışavurum muhatabı kimse değil kendim önce varsa alınan boşa uğraştır biline....