Hayat

bir kere ağızdan çıkmış
bir sözdür hayat.
arsız bir çocuktur,
her gece yüzüne
kapıların kapandığı
ve her sabah pencerende,
yaramaz ,ısrarlı
sırnaşık bir çocuktur hayat..

bedeninden ruhuna sıçrayan,
beyninin kıvrımlarında
yavaş yavaş yolalan,
seni emen,sancıtan
yapışkan bir sülüktür hayat..

ve hayat bazen,
çarmıha gerilmiş bir yanlızlıktır,
kuşların didikleyip geçtiği.
bir tren penceresinden
kayıp geçen ağaç suretinin
bitmez yanlızlığıdır hayat..

dipsiz bir kuyu,
puslu bir gölgedir hayat.
sisli bir akşamın dağlara çöküşü,
bir genç kızın bakire gülüşü,
yaralı bir maralın kocaman gözleri gibi.,
usulca eğişi kirpiklerini..
yavaş yavaş ölmektir hayat..

ne zaman sırtımı alıp
evimi yola çıksam,
zamansız bir ayrılık oluyor hayat..
ellerinden kayıp giden eller,
sulanmamış çiçekler,
sallanan mendiller gibi,
ayrılıklar toplamıdır hayat..

ne yöne gideceği belli olmayan,
asi,tutarsız,haylar bir rüzgardır.
talan bir anı bırakır,
bazen de serin bir gülümseyiş ardında.
patavatsız bir rüzgardır hayat..

senin içinde ama senden ayrı,
sana ait ama sana asi,
bazen kulun,
bazen efendindir hayat..

bırakıp gitsen kaçınılmaz,
tutup savursan yokolmaz,
alıp yaşatsan dayanılmaz,
tersiz yurtsuz bir yolcudur hayat..

durduğu durakların adı yok,
seçtiği yolun sonu yok,
hesap desen yok,sorgu yok,
adı herşeye karışmış,
kaçak bir mültecidir hayat..