Hayat Büyütür mü Şairini Abiler

Ben büyüdüm abiler
kırıldı bebeklerimin kolları
saçlarını kopardılar kıskanç bakışlı misafirler
geldiler iyi hoş ya
düzenlerimi bozup öyle gittiler

sizin de oyun çağlarınızda kanadı mı dizleriniz
siz de düştünüz mü
hiç terlemediniz mi ya da
sizin de sırtınızdan yırtıldı mı gömleğiniz
ben de evcilik oynamışım (!?) abiler
baksanıza bütün arkadaşlarım gittiler

elma şekerim gibi bitiverdi vakitler
akşam mı oldu yoksa
aslında gölgem de hala kısacık ama
güneş bu saatlerde batıyor da ben mi bilmiyorum abiler
ben mi geç kalıyorum evimin yalnızlığına

gülüyorum abiler aynalarıma bakıp bakıp gülüyorum
kulağımda saatimden sızmalı tik taklar
dilimde tedavisiz cümleler
bilseniz nasıl da büyüyorum
hayatı görüyorum
evime dönüyor
annemi şahdamarından öpüyorum

en çok babama küsüyorum abiler
ben hep varım diyen babama
dostlarım gittiğinde dostum olan adama
hayatı benden saklayan
insanları kucaklayan babama
yalnız kalabileceğimi benden sakladı ya
en çok ona küsüyorum aklımca

bugünlerde balkonumda sigara keyfimden geçilmiyor abiler
saçma sapan efkarları alıyorum karşıma
çocukluğumu özlüyormuşum meğer
sigara içenlere kızdığım zamanlar da geçip gitmişler
gül kokan nefeslerim şimdi nasıl da ziftlenmişler
yalpalıyorum abiler
bilyeleri dağılmış adımlarımın
tabanlarıma mıhlanan kırık makaslarımın gürültüsünden
çocukluğumun büyüsünden uzaklaştıkça
bocalıyorum

yorucu da olsa büyüyorum abiler
hayatı şiirle desteleyip
acıları gidenlerle besteleyip
kendimi şafaklara vuruyorum
bir şey söylemeyin abiler uyuyorum
kendime kalabalıklar içinde hayaller kuruyorum

(a'dan z'ye şiirle geçiyor bu dar vakitler ...)