Hayat Denen Yakamoz

Kalem elimde tekrar .



Gitmesini bekliyorum ;
Dinmesini özlüyorum .


Kayıplarımı geri almam
Yaralarımı sana vermek kadar zor.
Ağlamak;
Mutsuz olmaktan daha kolay.


Kaybolmuş harflerimi
anıyorum şimdi.
Derinlere inen yüreğim mi acıyor ne ?


Mağlup düştüğüm her yalnızlıkta
aklıma o geliyor.
Gözlerim nemleniyor.
Doğru;
Söylediğim gerçekler
Yaşadığım yalanlardan çok .
Bu yüzden mi sızlamaları ellerimin ?

__


Ben hüznün torunu
sen benim hasretime tanık olan mahluk ,
söyle bana
orada güneş var mı ?
orada gözyazşından bulutlar var mı ?
orada o var mı söyle bana .


Yüreğime gitar çalıyorum ;
Akordum mu bozulmuş ne
Hep eylül akşamlarını söylüyorum .
Tırnaklarım kırıldı
öfkeden camlara soktum elimi
tebessüm etti tenim
kapanmayan yaralara bir yenisi eklendi .
Kına yaktım geleceğe
geçmişi gelin edelim diye .


Beceremediğim şiirler var elimde
nereye gitsem benimle gelen.
Alınyazılarım. . .


Kurşuna benzer yüzüm ;
kalbim, tomurcuklanmış alev bahçesi
tenim,sonbahar evliliğine benzer.


Kilitli dolaplardan çıkıyor
şiirlerim .
Gözlerime bu seferde bulut düşüyor.
İçimde acıyan yerler ,dışımda mutluluğun öfkesi.


Ve ben;
mehtaplarda sevgiliye söylenen
ihtiraslı sevgi sözcükleri gibi kalıyorum;
hayat denen yakamozda.
Onu özlüyorum
insanlara kızıyorum.
Siyah güller alıyorum
görmeye gidiyorum O'nu .
Orada değil ama
ellerim yine değiyor toprağa .
Aklıma yeşil gözleri geliyor.. .



Şimdi;
Aklımın yalnlarını bir kenara bıraktım
Ağlamıyorum artık.

Merak ettiğm bir şey var;
Kaybettiklerimiz
neden gözyaşı dinince ;
yalnız kalınca
değerlenir yüreğimizde ?