Hayata Mavimser Yanından Vuran Yağmur

lohusa kelamlar düşürdüm az evvel
yalgın bir travmanın boşluğuna
içimden geçen sirküle anılarla çarpıştım
ben değilmişim gibi davransam da
tanıdılar
yakaladılar
dan/ışıksız dövüş kahramanlarım
ve vurdular
peksimet yüzlü aksanlarıyla
dan... dan...dan
bir karanlığın hayata mavimser yanından...




isyana mail masallar töreye uyar ya hep
garabet çarpıntısı gibi hep yoksul titretir hani soğuk
bilerek kimse üzerine alır mı suçu
oysa
ölüme sebeptir sadece fail
kime kızdığını söyler mi deniz
konuşur mu fırtına
hiç suçlanır mı barut
kurşun tek başına mı öldürür!




olumsuz nihayetler masaldır bilinir aşka dair
kırk yıl yatsı abdestiyle sabah eden olurken evliya
ah be güzellik
efsane olmak keşke onları okumakla olsa
kaç tane bin bir gece masalı var!
kaç kırk gün kırk gece hikayesi
ve AŞK
söylenceden soyunmamışsa daha üzerini
kirpiklerine değmemişse o rujun kırmızı gülleri
hecelere sığınmışsa sadece ellerin
iki vakit arası gülümsemeyle olur mu
kapı kollarının hep dış tarafında saklıysa izlerin


sen ne kadar peydahlasan da
seveceğim üşütür halbuki
doyurmaz hissin aç benliğini
kıskanmakla sevmek arası çok uzun bir yoldur
göstergesi hep yanıltan bir sergi
biri sahiplenmeyi anlatır aslında
biri hiç sevmediğini!


işte ondan aşkın evliyaları der ki;
yağmuru anlatma bu hikâyedir
hem
herkes bilir de görürde üstelik
ağlarken seni teselli edenden çok
senin yerine ağlayabilen gerçek sevgilidir
ve
yağmuru seyretmek değil
yağmur olabilmek gayreti sevdaya delildir...






ToprağınSesi