Hayattan Pulitzer'li Kareler

I.
Göğe serili kirli çamaşırlar,
ne kadarlık dövülmüştü
kimbilir havanında onlar?
Bir gözde ışık tutan ati,
diğer çekmece de kömür tozlarına dönmüş
alev yapraklı evladiyelik darlı dünya döngüsü.
Başta yumurtası kırılanca pişmanlığında pişen
k e ş k e l e r.
Kaz ayağında gözlere çentiklenen
z/aman sihri mavi çarşaflı düşler.

II.
Geceler uzatır vurulan tırpan gölgelerini
ruhlar birleşirdi sonsuzluğa o yolda
niyazları ayrıkları keserdi baltalarla
kendi düşlerine sahip çıkanları
diğerlerinin kendi köklerine
aynısını yaptığını bilmeden.
Ulan dibi delik dünya
ne paylaşılmazdın ki
çocukluk arkadaşları bile
kavgaya tutuşurdu sen için.
Toprağına karanfiller bırakıp
üstüne timsahtan düşerdi gözler
__Oh olsun!!
Dedirtirdi içinden.
__Oh olsun!!
Zeytin yeşilce ağlardı
köşesinden kimin umuruydu ki?

III.
Üstüne parlak zifirler bırakılan
kumsal ölüsüydü, yengeç
bihaberdik hatalardan
kıyıya vuran gerçekler kadar.
Biz hellerinden biriydi
Dünya'yı arka bahçemiz saymak,
insanın tanker dolduran hırsında
hatalarını batıran fırtına
Galon galon boca ediyordu
petrole açlığını doğa kucağına,
toksinlerinin hangi mahsum ciğeri
deldiğini bilmediğimiz.
Çok sonra öğreniyorduk
kendi yıkımına ödül
verilen Pulitzer'li bir kareden.

IV.
Çocuktu
daha dört yaşında büyümüştü
hayata Bağdat'ta
(en olmaz yerde)
elinde çekici
örste küçülmüş
büyüklerinin kopardığı
zinciri dövüyordu.
Yeniden umudu birleştimek için
kahırlı bir yüz takmadan yanağına
sadece akşam ekmeğini götürme ağırlığı
nasırı döverken ellerine.
Üzerine eM-zikleri kana batırılmış
16'lık dürbün gözlerden sıkılmıştı kahır.
Sıkan elde pasta düşü için sıkmıştı insafsızca,
Var olmayacak dünyanın gerçeğini
U n u t a r a k.

28ocak10

'Nebile'ye dahası İçin verilen söze atfen'