Haziran

Üşürdü haziran,şair sarılırken kaleme
Ateş böcekleri yanardı mısralarında.
Suskunluğu çığlığa dönüştüren bir şiirdi yazdığı.
Sesiyle dokunurdu kadının saçlarından yaz akşamlarına.
Üşürdü şair
Kadın ıslak gözlerin resmiydi onda...
Üşürdü şair
Üşütürdü kelimeleri.
Gece bölünürken kalansız bir dilimle
Şair kadına bir şiir sunardı
Kendi sesiyle.
Kadın susardı iki kelime diyecek kadar
Kadın ağlardı şiirden düşecek kadar!
Bilirdi gidecekti bu mevsim
Çekip aşkın kapısını
Belki daha çok alışmaktan
Belki şiirde yaşamaktan korkuyordu.

Susuyordu kadın gece biterken.
Üşüyordu şair kadın susarken...
Ve ağlıyordu kadın şair yazarken
Haziran değiyordu kelimelere bütün sıcaklığıyla
Kor alevli bir gülüştü dudaklarında gezinen
Haziran geçiyordu gölgesiz kıyılarından
Şehirde alışmıştı bu gidişatı farklı öyküye
Sokaklarda havlayan köpekler tanıktı
Kadının ürkekliğine.
Tanıktı yaz akşamı yıldızları
Kadının şiir sesiyle örselenişine.
Bitiyordu haziran...
Son günlerine saklamıştı müjdeci sesi.
Şair konuşuyordu artık
Kendi diliyle.

Temmuzda yazıldı aşkın öyküsü
Kadın şiire tutunmuştu
Hüznü gölgeleyen deniz rengi bir sevgiyle.
Hesabı kitabı yoktu içinde ve gülümsüyordu kadın

Şair dili çözülmüş kekeme bir çocuktu
Durmadan konuşuyor sıralı ve kurallı cümleler kuruyordu
Yaşanacaktı her mısra ve tahammülü yoktu ayrılığa
Bir an önce yaşanmalıydı bu öykü...
Ağustos gelince başlamalıydı ilk cümle söze
Düşlerde gerçeğin kılıfına bürünmeliydi.
Kadın dindirmeliydi üşümelerini.

Üşüyordu temmuz, şair dile alırken aşkı,
Sular yanıyor, güneş buz tutuyordu
Kavurucu bir dildi konuşulmuş bütün cümleler.
Aşka ramak kalmış bir an mıydı?
Yoksa aşk bu kadar mı yaşanırdı?
Bilmiyordu kadın...
Ağlıyordu bir yılın sonunda...
Ve ağlıyordu bu haziran durağında
Yıldızlar da terk etmişti şiiri
Şiir de eskisi kadar güzel değildi
Elinde birkaç kelime,gece havlayan köpeklerin sesinde
Dalıyordu uzaklara...
Susuyordu kadın nemini gizlediği gözleriyle.
Herkes aynıydı şimdi
herkes bir şair!
Her hikaye bir şiirdi tanımlarında.

Herkes bir şairdi
Yılgın akşamların sabahlarında.
Herkes bir aşkın kahramanı ve her aşk bir kadının darağacıydı
Kadın masalının içine saklanıp yürüyordu
Artık kimse olmayacaktı gözlerinde
Kimsenin sesiyle örselenmeyecekti yüreği
Bütün yalnızlıkları bir şair yalnızlığı
ve bütün şiirleri bir şair çığlığı kadar keskin kalacaktı!
Çünkü her söz bir bıçak ağzı
Her ses bir şair...




(Bütün cümleler kadına bırakıldı
Atık bir bırakılışla.)


11 haziran 2010