Hep Aynı Hüzün

/ düşlerimin üzerine düştüm,
kanadı çocukluğumun altı çizili satırları /





ağrılı bir hayatı
fısıltılı cümlelerle anlatmak kadar zordu
/ y a ş a m a k
oysa Babil'in bahçelerini vaadetmişlerdi bize
batarken dikenleri ellerimize



gülüşlerimiz yılgın
ve yapışkandı kederimiz
hep aynı hüzün yüzümüzde
gri bulutlu gözlerimiz



ne zaman sevinç yangını tutuşsa avuçlarımız
buz tutardı
kimliği belirsiz parmak uçlarımız
ve hep aynı hüzün gözlerimizde
ağlaktı bakışlarımız



hüzünbaz mevsimler geçerdi saçlarımızdan
ak telli izler bırakırdı turnalar
ve gökyüzünde ipine mahkum uçurtmalar
kuyrukları jilet kesiği
çehrelerinde can'dan acılar
hep aynı hüzün izlerinde
yırtılan sema feryat figân



ve kirpiklerimiz küf kokusu / ı s l a n m a k t a n
ağır gözkapaklarımız
birbirine tutunmuş her düş
kendi içinde perişan


varsın olsun,
nefes almaksa yaşamak
h a m d o l s u n !








yirmibiraralıkikibinon