Hep Böyle...

Rüzgârın ıslığa
Ayak seslerinin
Yankıya
Aldırmaksızın
Yollara!

Bir kentin içinden geçen...
Kendinden geçmeyen zamana

Sokaklarında tutuşmuş
Ayağı takılıp düşen gençliğim
Ve ihbarlara asılan belirsiz sevda
El yordamıyla yakalanmış birkaç mısra

Adın kadar adım...
Başında nizamsız aklar
Yüreği nasırlı bir can
Geçmişinde bin dert ile
Karanlığın ardındaki cananı kucaklar...

Uzanır aşkla adımları
Tellenir mazi kırmızı ucunda
Ketumdur!
Dertleri
Dumanında saklar...
Bir kent
Bir yol
Bir de adam...

Her nefeste çeker hayatı...
Ve sigarasından umuda üfler zaman

Hangi sahranın sarısında kalan
Hangi renk unutulma ertesinde
Tırnaklarda ezilir!
Duman...duman...