Her Sonbahar..

her sonbahar
ölmeye heveslenir insan..

ağaçlar, yapraksız kalan dallarıyla
umut vermez olur bir anda.
ve bir anda tüm hayaller sararır,
kuruyup gider avuçlarımızda..

kuşlar yavaş yavaş uzaklaşırlar bu yerden
ve çekip gitmek ister insan..
bir kuş kadar özgür olamamanın azabıyla
acılara gömülür bir anda..

kopup gitmek zordur bu mevsim de
terketmek bir şehri..
ve terketmek birisini..

tüm gücünü emip
sindirir bu mevsim
ve bu yer..

kaçamazsın,
ama damarlarında kaçmak arzusu..
yok olamazsın,
çünkü benliğinde sonsuz bağlılık duygusu..

her his daha çok anlamlanır bu mevsim de..
bu sararmışlık,
daha derine iter insanı
ve daha sahici yapar bir anda..

maskesiz yüzler;
ki onlar
en acınası yanıdır bu mevsimin..
bu mevsim de
gerçekler su yüzüne çıkar bir anda..
ve kaçıp gitmek ister insan..

kaçışı yok
sonu yok..
ve hapsolur insan bir anda..

sapsarı bir sonbahar..
bir yokuş,
bir iki kedi kıvrılmış kenara..
yokuş boyu ağaçlar
bir zamanların yemyeşil yaprakları,
beyaz, mor akasyaları
yok..
yerinde sararmış dalları..

sapsarı bir sonbahar
ve ilerler insan yokuş yukarı..
onu bekleyen kıştan haberdar.
bundan olacak ki;
yavaşlamış şimdiden damarlarında ki kanı..

her his daha çok anlamlanır bu mevsim de..
bundandır; kederlenir insan
bundandır; vazgeçmek ister bu yokuştan..
çektiği sıkıntı, üstündeki yükler
dayanılmazdır..
ve tek acı çeken kendisiymiş gibi
isyan eder hayata..

vazgeçmek kolaydır bu mevsim de..
ama yaşanmışlıkları
ya da
yarım kalanları
arkasında bırakmayı göze alamaz insan..

her sonbahar
ölmeye heveslenir insan...