Herkes Dilsizdi Aşkın Vatanında

Önce seni sevdim, sonra seni sevmeyi
oysa ben, oysa sen
oysa herkes dilsizdi aşkın vatanında
İçimin fırtınalar koptuğu yerdeyim
sensizliğimde
Söyle sevgili
sen hiç öldün mü yaşarcasına ?

Ezberledim ezberleyeli dört duvarın dilini
birlikte susuyoruz acılarına
ey gözlerime en çok yakışanım
dua olup
dökülesim var yüreğinin 'amin' çığlıklarına
haykırırcasına...

Yağmur kokarken gözlerim
hiç bıkmadım aldığım her kalemi adınla denemekten
mektuplar yazdım her mevsime ağlamaklı
ve ara ara
üşüdüm gözlerinin mezapotamyasında...

Susarak yaşamaya çalıştıkça seni
sonra sonra gecelere böldüm ağırlığını
gölgene sarıldı hafiften yalnızlığım
ıslandım 'seni seviyorum' diyen satırlarında
zaten
bütün rujlar protezdi yokluğunun poyrazında...

İliklerimde ölüm suskunluğu
sus pustu tüm hücrelerim
hüzünşiveli çocuklar belirdi gözlerimin coğrafyasında
şapşaldı çırpınışlarım
sensizlikle yankılanırdı sokaklar
tüm kelimelerim, ütüsüzdü yürek kıvrımlarında...

Öylesine içtim ki arefesinde sensizliğin
soframdan sana senfonik acılarla seslendim
ertelenmiş bir şarkıda ağladım yine
ve hep hazır kıtaydı bütün nağmelerim
kirlendikçe durulandım çağlayanlarında
gülüşlerinden notalarla minör besteledim
sen ki dudaklarımın son yağmur damlası
her şiirimde
yüreğimi yine seninle serinlettim...

Oysa bana durmadan
'okumanın yaşı yok' diyen sendin
canıma okumuştun da sevgili
gözümden akan yaşları hiç görmedin .