Herkes Konuştuğunu Yazar

Benim hayatımın tozlu sayfaları içimi acıtıyor artık.
Ceplerimde kırık bir gece masalları duruyor,

Yalnızlığımı avutuyordu sonbahar.
Ne yana baksam sen oluyorumdum,
Parmaklarımı kanatıyor kirli duvarlar.

Kuşlar yuvalarından terk ediyordu beni,
Bir sarsıntı geçiriyor yüreğim, sekiz şiddetinde...

Ellerime kar diye..
Yokluğun yağıyor,

Aşk sorgusunda yüreğim.

"Can çekişiyorum.

Yüzümde sensizliğin izleri,
Ayaklarımın altında bir yığın cam kırığı...

İçimden sökülen her kelime,
Tekrar dönüp içime batıyor.
Ve her seferinde yokluğundan bana isabet ediyor.

Bir zindan karanlığı şimdi gecelerim,
Duvarlara sinmişti gözlerinin rengi...

Saatleri infaza çekiyorum gelmeyişin'le,
Yavaş yavaş gidiyor benden hayat;

"Damarlarımdan çekiliyor içimdeki sen !
Bense düşünüyorum hiçlik ötesi bir hayatı,

Kanıyorum sana ,
Sende aşkı bulamıyorum
Hem de ayrılığa çarpa çarpa...

Suskunluğumda sesler daha çok acıtıyormuş beni,
Bu yüzden senden harf harf kaçmışım meğerse.

Yalnızlığıma esir düşüyorsun,
Hayatın boyunca.
Bense kayboluyorum cümlelerimde.

Ve susuyorum sana karşı,
Avaz avaz susuyorum.
Sende birikiyor içimin tüm sökülenleri.

Ben dipsiz bir kuyu oluyorum her gece.
Biriktiriyorum her nefretimde seni...

Şimdi yokluğa düşüyor zaman,
Ben bir adımda düşüyorum senden.

Kuytularıma sokulma sakın,
Bırak bana uçurum kenarlarımı,

"Kalemimden azat et beni,
Nedenim...!
Herkes konuştuğunu yazıyor,
Bense sustuklarımı yazıyorum gecenin en zifiri karanlığında..