Hiçlik

"şiirler kadınlara yazılır ve en güzel şiirler en güzel kadınlara

-en güzel şiirsizliğimin en güzel yokluğuna..."

gözleri şafak ikindisi bir uykusuzluğun kuranderindeyim
sağ kulağımın daha az işittiği o kar beyazı üşümüşlüğün
yüzünde his bulan gözlerimin ıslak kıvamında
dudağımda yarım yamalak bir ağıt"
kapındayım

üzerinden geçtiğimiz tüm karaparçalarından bu yana
eskiyen bedenlerimiz
ve aptalca gülümseyen dudaklarımızın altında biriktirdiğimiz
zikretmeye korktuğumuz isimlerimizle
hep kanlı canlı bir cenaze törenindeyiz
ben seni
sen beni omuzlayıp
kayboluyoruz saçlarının karasında
razıydımda
bir kez daha gülseydin dudaklarınla

"şiirsizdik"
devrim sonrası bir kalabalığın tam ortasında
en mutlu olduğumuz yerden unutuyorduk.
yarımdık.
kalmıştık.
her
şey
gibi.

Zaten sayılmazdı bu tükeniş
iki gelgit arasında sıkışmış bir dille
ökfem ve hasretimle
ancak bu kadar yazılırdı
yazılan

kehanet edilen bir şiirsizlikdi bu
evvelinde ne yazdıysam da
sonucunda onu buldum
devamı da vardı aklımdaydı.
devamında.