Hikâyeni Allah Şiirini Sen Yazarsın

"Hikâyeni Allah, şiirini sen yazarsın" *


-lı nâv dengê bâhre geriya hemû cîhanamın-
Dedi kadın
Ben ağladım.

Yüreğimde yarası dağlanmış bir boşluk
An sonra adını haykırdı Mezopotamya
Azar/azar dindi sessizliğim

Üşümüş gözleriyle iki çocuk
-iki deli özgürlük -
Santim santim çürüttü, dilimden yüz bulan yüz çizgilerini.

Ne kadar korkum varsa hepsi intihar eylemi.
-Allah'ım bende mi ölmeliydim-
Sen gittin

Ah yüreğim!
Hala, sıcak somun çalarken yakalanmış bir sokak çocuğu gibi
Hiç en iyi çocukluk arkadaşı olmayan bir çocuk
Ve ayrılık
Giden günlerin çarmıhında gerildikçe
acısı depreşen yaralı bir hayvan

Oysa
Kalp atışlarımızdaki dinginlikle
Uzak bir kentin bahçesine bağdaş kurup
Karıncalanan ayaklarımızı birbirimize ovalatmıştık
Ucu açık bu cümlenin ütopyasında
Ki zaten tüm düş pencerelerimde bir aşk hazırlığı
olmayan odamın çerçevelerinde...

Şehrinin kaldırımları diyordum en son
Ayaklarımı, ayaklarının değdiği yere değdirmeden ölmem!
Hem işteş hem tekil

Artık ölebilirim sevgili.

Aklımdan aklına düşsem
Hiç şüphesiz bir martı ağlardı
Martı ağlardı ve ben
Tüm dikenleriyle bir gülü susarak kanatırdım.
Kanardık içten ve sessiz...

Suskunluğum olurdu
Beklemekle yıpranan yüz çizgilerimin payına düşen gülümseme.

Yorgundum
Çünkü omuzlarımda yüz yıllık bir yalnızlık taşıyordum
Yaralarım vardı kanayan sonra hemen kabuk bağlayan
Ki içimde sensiz bir kargaşa
İçinde ben'li bir kıyım
Korkuyorum, bu ateş yakmayacak bizi.

Aklımdan aklına düşsem...
Hiç şüphesiz bir martı...
Ve ben tüm dikenleriyle bir gülü...
Kanardım derin, içten yaralı.

**Sedat Balun