Hüzün

hüzün ve hazan, bir eylül sabahıydı buluştular,
eski aşkların hatrına uzun uzun konuştular,
hüzünde dertliydi, hazan kadar derbeder,
hazanın içindeydi zaten hüzün ve keder.

gözlerin nemli, yüzün solmuş dedi hazan,
sensiz geçmedi inan hiç bir zaman,
ne unutabildim, ne aklımdan atbildim,
işte yine burdayız farkında olmadan.

hüzün, hazanın ellerini tuttu ve durdu,
hazanın dudağına öpücük kondurarak
sen bensiz, ben sensiz olmaz,dedi
hazanın soldurduğu yapraklara bakarak