Hüzün Kovan Kuşu

kullanılmamış göz yaşları ısmarladım senin için
ayak bilekleri kırılmış şehrin kadınlarına
aç martılar,ölü köpekler,yaralı atlar diyeceksin ağlama diyene
hüzüne nazır ıslanacak kirpiklerin
suya inen ceylanları unutacaksın bir süre
meydan okuyacaksın kurumuş ceviz ağaçlarına
zehirli sarmaşıklara dolanacak ellerin
sen gemilere uzaktan bakacaksın
ben sokağından geçerken
sokak tıka basa yokluğumla dolu
anlayacaksın




paslı bir jilet kanatacak yüzünü
mum lekesi olmuş ipek çarşaflarına kan sıçrayacak
noktayla virgülün özneyle yüklemin yerini değiştireceksin
aynalarda kalacak ruj lekeleri
masana hep iki bardak koyacaksın
çayın buharıyla nemleneceksin
ağlattığın sesim yankılanacak odanda
sesimde şehrin yanacak
duvarlara küfredeceksin
öyle yalnızımki diyeceksin pencerendeki örümcek ağına
saç diplerin kavrulacak
gözlerine çağıracaksın ağlamayı
aynalardaki nefesini silecek yokluğum
anlayacaksın




tahta masada kuruyacak aldığın papatyalar
bir şiir öldüreceksin mürekkep sokağında
ağzı bozuk çocuklara küfredeceksin
balkonunda ki kurumuş zakkumları sulayacaksın
güvercin yuvalarını talan edeceksin iştahla
hüzün kovan kuşuna taş atacaksın huysuz ihtiyar gibi
sonra araba camı silen çocuklar gelecek aklına
mendil satan çocuklar
hümanist kesileceksin dünyaya
kentin ücra köşelerine ekmek bırakacaksın hayrına
bir daha gelmem ya o şehre
ağlayacaksın...