Hüzzam Çalar Nağmelerim

''Herkes ,
kendinden sorumlu değildir aşkta.
Unutma sevgili ,
tek başına yaşanmıyor bir sevda''

Senden ötesi suskunluk
renkleri yitik ardının, alacayım
düşmüyor gözlerimden umudun ışıltısı
ve sonu gelmeyen bir caddeydi ağlattığım
karanlığındayım bir şehrin
ışıklarım kırılıyor
sen görmüyorsun, canım acıyor
yıldızlar çaldım kirpiklerinin gecesinden
gülüşlerin döküldü kollarıma
ucu tutuşurken içimdeki kentin
haberin olsun istemedim üşümelerimden...

Sen otur sevgili
ben satır satır kanarım
karanlığa davetti tüm gün batımları
kırık dökük öyküler giydim üzerime
yüreğim, Şems'e aşık Mevlana'ydı
yitik düştü tenim bir güz yeline
sensizliğim
bir şehirden diğer şehre bağlıydı...

Sensiz bir eksiktim oysa
sensiz bin fazlaydım dünyaya
merak etme
ellerimi bıraktığın yeri biliyorum
ve her sene ölüşümü yeniden anımsıyorum !
Hangi bakışının cinayetiydi bu
bir sabah kaç acıyı taşırdı şafağında
ya da bir güneş
kaç günahı avutabilirdi yalanında
anlatsana...

Biraz bekle ne olur
düşlerimi uğurlayıp geliyorum hemen
gözyaşımı en çok yüreğime sattım
hep, kendimi kandırdım içimde çoğalırken sen...

Yeni bir lehçede yorulmalıyım sana
konuşabilmek için
yeni bir alfabeye sığınmalıyım
hüzzam çalıyor bütün nağmelerim
aşkın narı'ndayım
ellerimde bir avuç pişmanlık
sukutun bastırıyor gecemin çığlığını
öyle bir acıdır ki
rüyalarımda bile yapayalnızım
oysa,
oysa mavi benekli çocuktu duygularım.