İbret Taşı

/sanırsın ki
her taş atıldığında sadece şeytan taşlanır
bilemezsin
içimde ki ibret taşlaşmıştır/

fena bir yerimden koptuğum doğru
en uygun yerimdir bu işin dosdoğrusu
azapla zina halindeyim şimdi
sorun değil ağlak ruhum
tanrı katında sensindir tek baki

nedir yani bu zamansız vaveyla
hangi imamın gırtlağında çalacak ara nağmem
ikindi bile değilken daha
her kaza sonrası
bu hangi sevgilinin bedduası

okundukça yar dilinde nefretin selâsı
örtünüyor gözlerimde ibret kelimesi
aşk deyu deyu çekildikçe etlerim
sınandıkça anladım
şükür sadece dudak payı

ya sabır ya sabır ya sabır

salladıkça sabrı selamete
er kişiyim ya
niyet bozdum bu gece
ya ölürüm
ya da öldürür/üm

uygunsuz bir hergele işeyecek şimdi
destursuz hiçliğime
kabir başı ayyaşlar dilinde hep aynı hece
ahh be canlar
daha ne kadar güzelleşeceğiz ki
aşk bizi çirkin gösterdikçe

acıyı taşa vermiş ya yaradan
o da çatlamış tam ortasından
derdi de verince kula
dermanı ara ki bula
derdimden değil ama
gerdiğinden olsa gerek bu ibretlik aşk
gerildikçe içimdeki kemancının yayı
leşler korosu buluşacak aya irini de

irin renkli kutsal bir bakir/e yalvarıyor sana
/ben değil/
ahh kan rengi kutsal olmasa
yıkanırdım o tende
zemzem tadı terimle
madem aşk bu dünyada

ölüsüyle değil
dirisiyle yıkanırım... huzurunda...

alicengizoyunu
(...taştan kalbine yazı yazılmıyor, bu yüzden şiir yazıyorum anlasana...)