İçim Lâ

Yedi yıl öncesi gibi
Bugünde vurdum martıları kanatlarından
İçim alabildiğince acı, alabildiğince uzak.

Yine bir çocuk ölüyor içimde, içimde sessiz sedasız ölümler büyüyor.

Ve hiçbir şehir kucaklamıyor iç acılarımı
Kirpiğimde anlamsız bir yel
Uyudukça eksiliyorum.
İki dudak arası sigara molalarında arıyorum en çok çocukluğumu
Büyüdükçe çocukluğum geliyor aklıma
Hep orada
Anlamsız bir boşluk içerisinde geç kalsaydım kendime.

Yani büyüseydim belki de, anlamsız cümleler biriktirseydim
Ve hayatıma müdahale etmeseydi korkular
Birazda aç kalsaydım mutluluğa.

Yeşermeseydi kirpiğimde umutlar
Doğduğum günün lâneti gibi çürüseydi içim kendime.