İki Dudak Arası Yalnızlık

Günün ayazı aralarken yüzümü,
Elimde geçmişten kalma iki dudak arası yalnızlık örseliyor benliğimi.

Sen mutlu oldun mu diyenler karşımda şimdi,
Sanki mutluluklarımı benden çalıp hapsedeceklermiş gibi,
Korkak,
Ve bencilce bir başkaldırı yalnızlığıma dair,
Susup başımı yere eğiyorum,
Yağmur kuraklaştırıyor iklimlerimi git gide.

Lâl kesilmiş iki dudak arası yalnızlığın öznesi ben,
Avuçlarımda hayatını belirginleştirememiş flu çizgiler,
Yüzümü hangi yöne dönsem kuyu,
Dipsiz bir şehrin kalabalık,
Ve bir o kadar yalın kahkahası sen.

Sorularına cevap bulamayan siz,
Gök gürültüsü altında çıplaklığınıza doydunuz mu hiç?

Yeni yetme sevdaların koynuna düş kurutup,
Tufanlarla savaşabildiniz mi?

Susun şimdi!
Ney sesi kulağımda demlenirken,
Bir kez daha bakmak istiyorum yüzünüze,
Aldırmayın tek çizgi dudak üstünde ki gülmelerime.

Avuçlarınızla dudaklarınıza duvarlar örüp,
Beni dinleyin!
Sessizliğimin yansımasıdır ağıtlarınız,
Rutubet kokan istasyonlara benzer,
Gelmeyen bir yolcuyu selamlar,
Bilerek.

Köhne bir caddenin ortasına oturup,
Sessizliğimle geceye duvarlar örüp,
Tanrıdan dua dilenmek haktır,
Haktan gelen kabulümdür.

/Sessiz bir istasyonda boşa salladığım eldir umut/