İki Keskin Rayiha

I.

gün ışığından sıyrılmış
ölü ten rengi bakışlarından süzülüyor ömrüm
şakaklarında biriken terle yıkanıyor ölümüm
deri'nden yayılan ayrılığa inatla
terinden filizleniyor aşk

ay tutsağı bir çift göz kapatmış
yıldızlarla zamanı
nemlenmiş bir kirpikten icazet alır gibi
durmaksızın öpüyor geceyi
ve kendi lanetini
kıvrımında uyuklayan ademden kalma bir kemik
günahlarından tespih
sevaplarından seccade
boynundan yol giden cehenneme
tavaf eden kokundur sevgili
ahh o kokun
kaplıyor terk ettiğin bu şehri

albenisi terinle sıvanmış kalbine
alsana beni de


II..

adın adıma yanaşmış
kan kusan sözlerinden dökülüyor ömrüm
dudaklarında biriken nefesle yıkanıyor ölümüm
içine çektiğin ayrılığa inatla
dışarıda filizleniyor aşk

yangınlar kültablasında
külüyle sarmaş dolaş yakıyor tek bir heceyi
rüyanın mahrem yerlerinde köz bir başına
üşümüş gözlerinden düşen gökkuşağına inat
gözyaşlarını saklıyor iki keskin rayiha
müzevir kelimeler kusuyor
kalbimde uçuğun deliriyor
bir şey çıkaracaksın içinden belli ki
geçmişin yasına dua okur gibi
o an savuruyorsun ya dumanı sevgili
ahh o duman
öpüyor terk ettiğin bu şehri

içinde eylüle can veren nefesinle
içsene bir hevesle beni de



alicengizoyunu

(...kokunla sevişiyordu korkularım... bu şehir ve ben, seni böyle özlüyoruz...)