İnsan Dönüp Arkasını Gidebilmeli

İnsan dönüp arkasını gidebilmeli
Hiçbir şey yaşanmamış
Ve hiç sevmemiş gibi

Bir demet papatyanın kokusuna gömüp yüzünü
Sustu adam
Bahardı
Uzuyordu günler
Saatler yalnızlığa yürüyordu
Başka isimlere saklanmıştı kadın
Başka resimlere türküler söylüyordu
Sustu adam
Bahardı
Üşüyordu günler

Sigaranın dumanına saklayıp gözlerini
Düşündü adam
Hazirandı
Karanlıktı akşamlar
Sarhoştu
Kırmıştı etrafında camdan ne varsa
Kırmıştı dostlarının kalbini
Düşündü adam
Hazirandı
Yıldızsızdı geceler

İnsan dönüp arkasını ölebilmeli
Kapatıp kulaklarını bütün seslere
Kapatabilmeli gözlerini
Diye düşündü adam
Olmadı

Oysa
İlkyazın telaşındaydı toprak
Yağmurlar yeni dinmişti
Bitmemeliydi dedi
Bitmişti bahar
Gitmemeliydi dedi
Gitmişti kadın
Şarkılar ayrılığın tanığıydı
Şiirlere saklandı adam
Yolculuk vaktiydi

Ne yapsa olmuyordu aslında
Ne zaman alsa kalemi eline
Onun kirpikleri düşüyordu kelimelere
Onun gözlerinde son buluyordu mısralar
Onun dudaklarında susuyordu saatler
Şafak söküyordu

Ellerini gözyaşlarıyla çekmişti kadın
Dudaklarından titrek cümleler döküldü
Pazardı
Birazdan akşam olacaktı
Susmuştu körfezin bütün sokakları
Deniz susmuştu

Gidişinin üzerinden
Aylar geçmişti kadının
Asırlar olmuştu
Gözlerini görmeyeli
Şarkılara dokundu adam
Kan oturdu gözlerine
Ağrılı bir öğle vaktiydi
Yağmur yağıyordu Bursa'ya
Eylüldü
Damlalara dokundu düşleriyle
Biliyordu gidemeyeceğini
Sadece sustu