İntizar Soluğunda Şair Sızlanmaları

Gizli kusurlarımızdı şair sızlanmaları
Bir melal zincirinde aheste gölgeli
İntizar soluğunda özlemli...



Bülbül katledilirken, baykuş harem kurdu gül bahçesinde
Mısralar dörtnala yelesi alev
Kalem heceyi süslüyordu
Mevlana Şemsi ararken...
Parmaklarımızdan bitimsiz düşerken kanatları bülbülün
Sesimiz sulara akıyordu
Ağır besteler dört yana savruk
Sevdaları bahara emanet ediyorduk
Bulutlarla buluşup
Toprakta yeşersin dileğiyle...






Ebedi aşkın esrarlı yollarında
Yanan kalplerin ahı göç mevsimlerinin habercisi olurken
Heybemize eylülden sarkan kuru bir yaprak düşüyordu yinede...






Nefesimizle yeniden çizilirken çehreler
Her satırda yaşlanıyordu ruhumuz
Gidenlere, kalanlara ağıtla
Tuz yutmuşçasına susuzluğumuz
Ateşe düşmüşçesine yangınımız
Küllerimizden yeniden doğuyorduk
Çok sesli oratoryo kıvamında
Sınırsız kelamlar kuşanıyorduk...







Biraz daha
Bir kez daha
Yenildik,
Yenilendik...
Sebeplendik hüzünden, hazandan, hicrandan
Mefistoyla tıkadı yolumuzu iğreti zaman
Kavganın en sessiz halini çığlık çığlığa susla büyüttük
Kederden zevk almayan varoluşumuza bin bir isyan devirdik
Meftun yanlarımız uçurum dibi, manasız mefhumlarda
Çözemezken kıvılcım derinliğini
Çömezdi henüz hürriyet serinliği...
Erken gelen hazanlar soldurdu gülümüzü
Her mevsim uyanır mı bilinmez lakin
Kuşandık süngümüzü
Yinede
Yeniden aşkı bahara emanet ettik...