Islak Karmaşa

/düşümde gördüm seni
alnından vurulmuş hayallerimin
kanını içiyordun/


ruhum ütopik karanlığın med-cezirlerinde
yüzümde ironik gülüşler
ki... ömrümün ırzına geçildi


tanrıya açtığım ellerim
peygamber sabrı sevdasında
dilim ise gizin sihirine bulandı
sessizlik kusuyor


oysa uzanmıştım
nefesinin buğusuna
damarlarımdaki ince sızıya
aldırmadan


sen
bekaretimde poyrazı estiren adam
düşman postallarıyla çiğnediğin tenimde
şimdi
günah çiçekleri açıyor
gecenin pusu ise
kirpiklerime gölge


lekeli urbamı sıyırırken bedenimden
arşa çarptı çığlığım
gök kubbe düştü üzerime
silsilemin ar ına yapışarak
yumdum gözlerimi
tükürdüm siluetine


acının en yalın hali
asıldı meme uçlarımdan


yürüdüm
kuytuların labirentlerinde
adımlarım esrik
ve piç bir aldatılmışlık duygusuna
kelepçeledim ömrümü


güldüm
delicesine