İstanbul Sensiz

Üsküdar kapamış apaçık olan kalbini,
Kız Kulesi söndürmüş,düğün ışıklarını,
Çay bahçeleri arkadaşsız,kederli.
İstanbul sensiz,çaresiz.

Uzun boylu Çamlıca şimdi göğe değil,
Sensizlikten beri yere yakın...
Çökmüş adeta,saçları kırlaşmış iyice,
Artık oradan görünen,hüsran; akın akın.
İstanbul sensiz,hüzünlü.

Ne herkesin gıptası Boğaz Köprüsü,
Ne de,fetheden,padişah isimli,
Fatih Sultan Mehmet...
Dimdik ayakta değil,diz çökmüşler,
Boyunları mavi gözlü küçük kızda,yerde.
İstanbul sensiz,yersiz.

Her gece toplanan adalar iyice uzaklaşmış,
Sıkı fıkı oldukları...
Aşk-ı Şehir,Terk-i Diyar İstanbul'dan
Küçük bir deniz kabuğu,bir de şarkı,
Onlardan geriye İstanbul'a tek kalan.
İstanbul sensiz,acı dolu.

Ben ise,kadim dost İstanbul'dan beter,
İki tek bile atamayacak haldeyim,
Adeta...
Yaşayan bir ölü misaliyim.

Bedenim,ruhum,kalbim sensiz,
Ben şimdi İstanbul ile,ebedi sessiz.