İstiridye ve İnci

Hiçbir yere ait değilken bedenim
ve ruhumun derin kuytuları sığken öylece,
dalgalara teslim ediyorum kendimi
sabah alacası bu kör vakitte.

Küçük balıklar öperken çıplak tenimi
sözlerimi gömüyorum yine maviye,
hoş konuşacakta değilim hani
çok oldu kendimi satalı, üç paraya sensizliğin diline.

Bir girdaptır büyüyor zihnimde
sonra çekiyor yokluğunda ta derinlere,
oturdukları kayalıktan deniz kızları seyre duruyor
kim bilir gülüyorlardır belki halime.


...


Yosun gözlün bildiğin gibi hâlâ değişmedi
sımsıkı kapalı kalbinin tam merkezinde
sabırla koruyor en doğal mücevherini
kalın kabuklu yalnız bir istiridye.

(En değerli mücevher sevgidir...)