Jakuzide Tradisyonalist Tekerlek

olsun diyesim var 

bir dolu öksürük olup

yıkasım var şu üst geçitleri 

kurup sofrayı oturasım var omzuna

sonra bir ayakkabılığın 

tozlu sessizliği var üzerimde

kendi kendime ellerimi ovuyorum

sonra öylece sivri sineği iğneliyorum

keyfine diyecek yok tramvayların

seni düşünüyorum gülnihal

bu saçmalıklar hep ordan burdan

kör bir kedinin sadeliği var duruşunda

öyle kinsiz

ve aynı zamanda öyle de kırçıllı

anneme baktığım çaresizlikle 

kendime acıyorum gülnihal

kırık kanadı oluyorum 

gıcırtılı köy kapısının

üzerimde yazılar var

kültürüm, varlığım tehlikede

haksızlık bu

yosma kadının teki 

şırfıntı diyor

kız kardeşine

ve gözünü dikiyor

dizi yırtık eteğine 

sen orada öylece yutuyorsun

yutkunuyorsun şehrin gürültüsünü

arabalar öyle acımasız ki

insan bundan müstesna

aşk dolsun gülnihal

kucağına aşk dolsun

aşsın bendini

içine çeken kuru duvarlarıyla 

on beş katlı bina ruhsuzluğu var üzerimde

değil, uyutulur şey değil yalnızlık

sen gel otur şöyle sızıma

kızma kızına, yaklaş

kendilik o kadar da kolay değil

sen kimsin diyen bensem

ben kimim diyen 

kim olur 

öyle terkisine binmiş gidiyor 

kimseyi de umursamıyor hani

kulpundan tutup 

bir bardak su vermeyen benciller

ne kadar da sapıkça bir hayalin peşinde

yepyeni, içi boş, plastik kokulu

çocuk parkı kaydırağının sahteliği var üzerimizde

kırmızılar sana çok yakışıyor gülnihal

sakın kıyma bileklerini

öyle bakma 

içim kızarıyor

utanıyorum iç organlarıma kadar

bir is gibi sinmiş kıyafetlerimize

şehrin mini cooper'larının egzoz kokusu

senden kime bahsetsem 

ellerim titriyor, radyasyon kusuyorum

her püsüre ağlıyorum 

senin boş bakan hayaline

ne kumdan hareler çiziyorum

bir bulsan

öksürüğün, sırtımı bıçak kaplıyor

kaplıyor beni bir hüzünce

ne çok yakışıyor o yemeni 

koca ayaklarına, bir bulsam

birde çamura saplanışı

şu traktörün bir çirkin

bir görsen

kalksan yatağından 

bugün pikniğe gidelim desen

ufaklık ne kadar sevinir 

bir bilsen

bulabilsen kendini

olsun deyip haşa huzurdan

evlerden uzak, 

isyan edesim var

ah âmâ şeytan 

kırdın ümidimi

kutsal ağaca adağım var

pvc pencere pervazlarına bez bağladım

ellerimde kesik camlar

eşikte secde edesim var 

çarpsın iblis 

sanki paramın değeri var

sırtıma alıp o illeti

atasım var uçurumdan orta çağa

ne entelijansiya

ne puslu ortodoks kiliseleri

ne yetmiş yıllık bekçileri, dünya çölünün

hepsini her birine çarpıp 

bölesim var cebirin icadına inat

köleyim gülnihal

azad koydum bu yüzden 

ikincisinin adını

sen öyle boş bakıyorsun ya ona ve bana

ben unutulmayı unutuyor

sana üzülmeyi, seni özlemeyi 

tahtaboştan silkeleyip atıyorum bohça içinde

yere, renkli parkelere düşüyor 

biz

sonra sabaha karşı bir çöp arabası alıyor

bir çöplükten bir çöplüğe naklediyor

görev tamamlandı

sen unuttukça birikiyoruz gülnihal

ömrümüz bir balıksırtı toprak

ellerimiz tutuştukça tuzla buz

tutuştukça sönüyoruz

çocuklarımız küllerimiz

şehrin gökdelenleri hayallerimiz

hayatsa tek katlı köy evimiz

geriye kalan

aklından aklıma akan

geleneksel huzmelerimiz