Kadavra
Gitme demiştim uzağa
Geri dönülmeyecek kadar
Gülmüştü gamzeleri bir kadının
Demiştim ki ay kesti ellerimi
Suyun şahadetine kan damlarken
Damarlarımdan ne istedin sen
Şimdi git
Ve geri dönme
Ki
kuşları arsız ve kanatsız
Ülkeni mülteci
Aşkını sensiz bileyim
Hiç gelmedin ki gidesin
Ama sen gene de git
Ve bir daha aynaya
Ve arkana bakma
Taş olur aşk
Yüzünü yaktım gecelerde
Gözlerim ihtilal
Burası uzak
Odamda kar
Masamdan yatağıma
Kaç ayrılık var
Peki bir şiir kendini neden asar
Üstelik pencerem kapalı
Uçurum ilk defa/upuzun yukarıya
Gökçekimli intihar
Bütün kadınlar gitsin
Sen kal---
Daha ne şarkılar söyleyeceğiz seninle
Kuşatılmış siyah mavilerde
Daha ne aşklar çalacağız
Zeusun alnından
Size yalnızlığı bırakıp
Ben gidiyorum kirden ve ihanetten
Bütün hatıratlardan silin beni
Uyruğumu asın zenci bir yontunun yaftasına
Gözlerinizden öperim
Bir şiir kendini neden asar? Bu harika bir soru. Anlatılan, imgelenen tüm duygulara elle dokunuyor sanki insan. Ne demeli, teşekkürler şiir için..