Kadavranın Kesik Şiiri

-I-

Benim bir sesim yok;
Göğüs kafesimdeki bülbül bile değil;
sadece,
kemiklerimde biten zehirli bir sarmaşık
ve ya soluğumu emen ağulu bir ot.
Benim bir ismim de yok aslında
ama
Anadilimde yitim; başka dillere geçtiğimde yetim
deniliyor bana.
Ve bir an olsun bakışın dönecek olursa bana doğru,
İhtiyacın olacak bir pusulaya.
Daha doğduğum gün kaldırılan cenazemden
öyle bir geçti ki
başlangıç meridyeni;
Bana doğru dönerken başın, taşırsan cebinde
bir pusula,
belki kaybolmazsın
vücudumun doğusu ve batısında.
Fakat sakın ola ki kirpiklerimin daracık aralığını
daha da aralamaya kalkma,
ellerinle,
orada her şeyden bihaber gözlerim var
ki;
aslında benim bir tek gözlerim var.
Ne olur,
bir de onlara dokunma.

-II-

Benim tek bir şiirim bile yok;
Hasta, yılgın ve ölgün olmayan. Ama
sakın ola ki sorma sebebini;
Sonra dilime pelesenk oluyor
o hep aynı yalan:
Terkedişinle bir ilgisi yok; sadece yazdım.
Önce sen kanıyorsun bu yalana; sonra
sırf sen kandın diye ben.
Ve öyle bir kanıyorum ki
durdurulamıyor artık iç kanamalar.
Yalnızlık ışığı oluyor sonra başucumdaki lambanın
Duvarımın köşesine sinen garip bir çocuk.
Şehirden kaçıp yalnız kalmak istesem;
peşimi asla bırakmayacak bir kaçık.
Ne mutlu sana, bir yalnızlığın var senin, deme sakın ola
ki;
Benim bir tek gözlerim var.
Ne olur,
Bir de onlara bakma.

-III-

Sana aşık olduktan sonra, benim bir tek gözlerim kalmıştı;
Rahibenin bekaretini korurken gösterdiği
ihtimamı,
ben de onlara gösterdim ama;
onlar hiç bakmadılar,
hiçbir varlığa, sen dışında.
Bir kez baksan; yine aşk olacak!
Hani, ilkinde intiharımın o iyelik hali.
Ve yine aşk olacak; hani sonradan azrailsiz bırakan,
cesedimi.
Bir tek gözlerim kaldı işte;
Şimdi gözlerimle konuşuyor,
gözlerimle susuyorum.
Gözlerimle soluyor,
gözlerimle ölüyorum.
Benim bir tek gözlerim var,
Ne olur,
Bari, onları bırakma!