Kadim

I.

her şey sana hazırlanıyor
uçsuz bucaksız bir inayet
çölde kum tanesi
kendimde bir arınma büyütüyor

günahı fikrime iğneleyen tanrı kayrası
kehanetini meleklerin sabrında sınarken
ihanettir uykumda konaklayan
kırıklarım da kızıla düşen bir isyan

ve biraz daha zaman kalmadı
nefes düştükçe eskirmiş günahlar
şimdi dilini bilmediğim bir vaveylâ
içini bildiğim nehirlerin sükûneti
gitmek ölümdür kaçmak sen

kadim bir dosttur tanrı... ruhuma

II..

bin defa yazılıp çizilen kader
düşlerimde akladığı hakikat kadar
onca yaşadım
şimdi bildim

sözünü kaybedermiş aşk'a düşünce keder
suyun taşa değdiği yerde üşüyünce yalnızlık
titrer iki kör kuyu içinde hasret
ve bu yüzden "sen" gözlerimde bir şeysin

helâk olacak bir meyil
sabrı nöbet tutuyor her dua da
duada yitiriyor hükmünü
aşk cinneti ile geçen tufandan
kurtulanların hayâsında

kadim bir dosttur dua...huzuruma

III...

ten perdesinde kapanınca gece
oyuncular ağlaşır kirpiklerin kasvetine
kaç ova üzerinde uçtukça o hece çöldür
kendi mahreminde bilinmez bir hece

ellerime kavuşma yakan ayrılık
ağustos da gölgeyi kovarken
zemheri de karnını ovar
ömrün bitmeyeceğini düşleyen
ruh mu
huzur mu
oysa aşk'la yaşlanmaktır
kalbin imkansızlıkla tevafuku

yemin billah dönünce köşeden
daha yeni atıyordu sevap adımını
şimdi ilk emir gibi okundu adın
hangi yöne dönse içim
kendinden bir haber geçmişim

bütün kıvrımlarında saklıyken hazinesi
ben o sırrı
aşk diye içmişim

kadim bir dosttur aşk...adıma

alicengizoyunu

(...cümlesi ölen bir lisanı, aşk yaşatıyor...aşk'ı ölen bir insanı, şiir yaşatıyor...)