K/adın Beyazı

Birazdan dağlara dokunan rüzgâr
Ezgilerinde öykünen kokunla
Saçlarına dolup esecek gecenin içinden
Yorgun bir yıllığın yılışık yaprakları gibi
Tek tek dökülecek odamın ortasına

Hayatın tüm telaşı
Ağır başlı

Sessizliğe gömülü durgunluğumda
Tenha elli dokunuşlar
Karanlığıma sinip kimsesizliklerini okşar

Her seferinde bir şeyler eksildi
Eksildikçe bitti...

Çarşafa dağıldı teniyle
Anıları yağmalamış gönencin keyfinde
-Yirmili gün kütürdemeli kadın-
Rakıma inat dimdik
Memeleri intihara yakın

Sevişti
Seviştik
Sevişti-
/m...

Soyunmadan öteki karşısında

-Sahi siz, hiç soyundunuz mu?-
Öte ki karşında
Sahipsiz
Aldırmadan
Varlık oyalanırken akılda

Bulundunuz mu aynanız da

Ya da kırıldığında
Kaçını topladın
Bütün etmek için kendini
Dönüp baktığında hatırlayamadığın
Hangi parça eksik
Ki...

Hiçliğe dönüşürsün
Sadece görüntü boşluğuna saklanan
Dokunuşa rağmen anlamı olmayan

Sabah oldu
Açıyor kadın beyazı bahçesini
Aşağılarına güneşin
Kapatıyor pencereyi
Dışarıda kalıyor
Yaprak ve ayaz
Saçların da...

Alışırız
Ömrün kaygısızlığına
Ve kaybedilen
Ne varsa
Kendin için sevinç ara

Aşk baki
Ayrılıklar da...