Kadındım Ben

Kadındım!
Önce can
Sonra canan
...


Yürüdüğüm yer vahadır
Bastığım yer dar!

Sonsuzlukla tanışırım kimi zaman
Hapsolur bedenim en aşılmaz sınırlarla
Yine de
Koşar adım çoğalır umutlar

Adımlarım kuvvettir erktir hayata bağlayan
Adım aralıklarım hep detay.
Sıklıkla hapsolduğum feryattır gülüşlerim
Ki
Gerisi teferruat...


Kainatın gölgesi değer zerreme
Uzakları yakın ederim neş-e ile
Değince hayatın kederli saltanatı tenime
Yakınlar ırar gözlerimde
Zamanın ışığıyım evvela
Çağları aydınlatan canların cananların anasıyım sonra
Usule dayanır çoklukla varlığım.
Bazen dokunamaz ellerim devrilir sığındığım kaleler
Hapsolurum rahminde doğanın
Boyarım hayatın renklerini kederliyken bile güzelliğe
Yitiririm bazen basamağın yarısında her zannını
Yine de sabırla üretirim mecalimi
ve
Dayanırım çilelere siper eder bedenimi
Kadınım evvela
Sonra bir can...

Dona kalır bazen bakışlarım yağmasa da dünyama kar
Eksi birde kaynar gülüşlerim
Kaynaşmış sözcükler el ele tutuşur
Bir bakışımla görürüm pusların ardında ki geleceği
Aydınlık damlar her kareye
Şenlenir ayak izlerimde dünya


Umutları koynunda üreten bir çağlayanım
Bazen sapsa da gönül gözümün endazesi
Konu canlara dokununca aslan kesilir kadınlığımın zerresi
.
.
.

Aşkta sevda da kadınlığımın kanatlarına tutunur
Bazen bozulup bazen de son sürat yol bulur
Kıvılcımlar dökülse de saçlarımdan
Mutluluk dağıtır her teli saniyede bilmem kaç fersah

Önce kadındım...
Anamın babamın varlığından arta kalan bir yandım
Kendi çocuklarıma hatırlatandım
Dünü
Bugünü
Velev ki yarınları...

Ben kadındım!
Çağları kapayıp yeni yüzyılları aralayan

Bazen bir avukat, bir psikolog
Bir mimar
Bazen terzi, bazen en büyük kanun koyucu
Bazen de yıkan tüm bunları...
Yazan kalem
Bir mühendis
Ve bir çiftçi tarlada
Doktor çaresizliğin ortasında
Suskun, sessiz, hünerli, yalnız ve kalabalık
Toprak anayla içi içeydi kaderim
Kadındım önce
Galeyana gelse de duygularım bazen
Suskunluk dolar hemen iklimime
Daralır sözler
Kapanır tüm cümleler
Susar dünya ben kapatırsam kendimi
Öncüyüm hoyrat rüzgârların önünde
Ayazlara dalar, siper ederim bedenimi
Adımlayanım arsız ayrık otlarının diyarında
Karşılayanım bana dar geleni bollukların içinde
Ben kadınım...
Erler yetiştiririm özenle
Canalar büyütürüm hafif bir sağanağın çisentisiyle
Açlık tokluk birdir, maksat niyeti aşınca
Demem o ki,
Sevgiyim kanatsız bedenimle
Türküyüm gönüllerde
Esintiyim duygu dolu sağanaklarda
Evlayım kıt kanaat zamanların içinde
Ben her başa tasa
Her derde devayım hattı zatında
Kadınım ilk önce
Gönlümde yanar sonsuz bir ışık
Aydınlanır bastığım yer
Eğer ben görürsem önümü
Sönerse ve kalmazsa bir damla ışık
Kapatırsa önümü karanlık
İlerlerim el yordamına
Meşaledir gözlerim bulur yolu kendisine
Kadınım ben
Tutsaklığa gelemez mevcudiyetim
Bilirim ki,
Ben hapsolursam çağlar karanlığa boğulur
Bana tutunan her umut bir bir yok olur

Zarafeti taşırım bedenimde
Bazen kına bazen oje olsa da ellerimde...
Elim öpülür her daim
Hem saygı hem beğenidir gördüğüm
Takdir edilmese de sürer hanımlığım analığım
Dünyayı tutarım avucumun ortasında
Kadınım Tanrının emaneti bu canda
Zerresi tutunamaz esaretin bedenime
Koparıp alırım özgürlüğü hışımla...
Adım adım bırakırım güzelliğin izlerini
Kadınsı bir dokunuşla
Gördükleriniz ve göremediklerinizle
İnşa ederim hayatı
Kadınım ben!
Bütün zarafet ve güzelliğimle
...



Kadınlar günümüz kutlu olsun.

Bodrum/Ekim/2013