Kafkasyalı Kadınlardık (Bir Koçulu Efsanesi)

Gürcü sınırlarıydık,Alman hudutlarıydık,Türk topraklarıydık
savaş yıllarında doğmuş Kafkasyalı kadınlardık.....

sırtımızda mermi dört nala koştu atlımız
ak sütle beslerken bebeklerimizi
acılara sürgündü memelerimiz

Koçulu köyünden suna boyu türküler yaktık
Kars'a uzanan hüzünlü bir yol hikayesiydik
Molla Abbas'tan başlayan bir Koçulu efsanesi...
Şemistan,Ahmet,Veyis ,Ömer
Hürü nene,Sofia,,Senta,Miyaser,ve niceleri...
çoğaldık nesiller boyu

aldatıldık,kaçırıldık
sormadılar bizi bize...
heybetli bir atlı omuzlarımızda ağladı bazen
biz Kafkasyalı kadınlardık...

ve büyüdükçe
köklerimize sarıldık yeniden
özlem sardı sinemizi
ne dedelerimizi unuttuk
at üstünde kara yağız gözleri
ne ninelerimizi unuttuk
bin bir gece masallarını yazdılar düşlerimize
gün geldi mistik bir dolapta gezdi ruhumuz
geçmişe dair serzenişlerdik

unutulduk
düzenin harmanında eritildik
bir buğday kadar
bir ekmek tanesi kadardık
sevda bilmedik
itaati sadakati öğrendik
toprak biçtik,inek sağdık
ve kardelenler gibi açtık
bir gecede kar üstünde

Zavot'ta hükümdardık
bir sınır ötede ellerimizi kollarımızı bıraktık
yollara vuslat ektik
mesafenin kifayetsizliğiydi damarlarımızda dolaşan.
acılar biriktirdik içimizde
üç nesil kuşaklar ördük
kocaman hırkalarımız vardı ısıtmayan..
biz Kafkasyalı kadınlardık

gün batıncaya kadar ..sustu gözlerimiz
Besti,Mine,,Heyransa,Nezaket, Nici,
Songül,Melek,Feride,Mine,Tarlan,Gönül
Hidayet ve niceleri..
mirastık ,öz topraklarımızdan sürgün

Koçulu köyünün kokusunu hissettik yüreğimizde
bir tandırın başında yere öbeklenmiş çocuklardık
Molla Abbasın elleri ne renkti bilmedik
ve başımızda hissettik avuçlarını okşarken
geçmişi hiç silmedik

oyun oynadık
çamura attık hırkalarımızı
ve anılarda kalan gözleri bulduk yeniden
noel ağacını'da öğrendik
ezanı'da dinledik
kocaman bir aileydik
sınırların ötesinden bir mozaiktik biz

sevdaydık,direniştik
uzak topraklarımızın görmediğimiz yüzleriydik, bakışlarıydık
çoğaldık,doğuya kök saldık,bazen batıya
hüzün gözlü esmer çocuklar doğurduk
masallar anlattık ve unutmadık
damarlarımızda anaç,sevdalı inatçı kan taşıdık
ellerimizi ateşli ocaklardan çekmeden,ufka bakmayı öğrendik
içinde sevda taşıyan Kafkasyalı kadınlardık

ceninden önce hiçtik
sırtımızda sorularla doğduk
cevap aradık nesiller boyu
yürek parçalayan hikayeler dinledik
ve sessiz kılıçlar çektik isyana

çocuklar büyüttük gözleri nemli
bir yanımız sevda bir yanımız hüzün
gülmeyi öğrendik ağlamadan önce
yeşil baktık bazen siyah
bir yanımız gül bahçesi bir yanımız ölüm
asalet taşıdık kavganın ardından
bir Koçulu efsanesi dolaştı dağlarda
sınırlarla çizilmiş toprakların tohumlarını topladık
taş plaklarımızı aradık Gürcistan'da
ardımızdan yakılan ağıtları dinledik

sülün gibi uzun boylarımız
gözlerimizin yeşiline şahlanan atlarımız vardı
ellerimiz bir kahramanın terkisinde
gözlerimiz kapalı umut yolcularıydık

değirmende'ki derede alabalıklarımız
bal yapan arılarımız vardı çocuk düşlerimizi saran
türkülerimiz vardı görmeyen gözlerin söylediği
bazen sürmeli bazen hüzünlü
Sabire,Sevinç,Fatma,Selma,Nuray,Ayten,Tarlan,Hürgün'dük
Şenay,Nurcan,Gülmine,İlknur,Bilge,Merve,Ceren,Gizem'dik
ve Duruyduk ,biz her şeydik

Zavot akşamlarına gül düştü
sisli bir resim araladı pencerelerini
kapıda'ki suluk,havlayan köpekler
ve benim sadık yarim kara toprak diyen.Veysel'in dilleri..
sevgilisine yaktığı ağıtlar
biz Kafkasyalı erkeklerin yüreklerinde'ki kadınlardık

dört nala giderken tabak kırma törelerimiz
onulmaz düşlerimiz vardı
tükenmez doğurganlığımız
yüreklerimizde kocaman sevdalarımız vardı
geliştik ,değiştik, ufaldık,yalnızlaştık unutmadık...

biz Kafkasyalı kadınlardık
Gürcistan'dan Kars'a uzanan bir yol hikayesinin
gülen yüzleri ağlayan gözleriydik.
başı dik zülüfleri kırılgan çiçekleriydik

HÜLYA KOÇULU
20.ARALIK.2010..ANKARA...ANKARA


(Görmediğim,sesini duymadığım,Borcalı'da,Koçulu'da,Koçali'de,Bakü'de diğer topraklarda yaşayan ve bildiğim,sevdiğim kan bağlarım kocaman bir efsaneyiz..sevgim sizinle )