Kalbin Yaşam Senfonisi ( Düet )

Bahar gelmiş dağlarımın pusu üzerine.
Dil feryat eder, çoban ayazında düşünceler.

Ölüme kafa tutar güneş, lal yalnızlığın şakağında.
Yitik bir tümcede, anlatamadığım zulümsün gönlüme.

Acı acı çalan her şarkının deminde, sevdasın yüreğimde.
Yalanına can katar bağlama sesleri, inler son deminde.

Şimdi daha bir yanıksın türkülerimde, daha bir içli.
Sızısı derinliklere indikçe, bana kalan soluksuz bir hecai.

Bulutlar peşimde, merhemini arıyor yaralarımın mabedinde.
Yanıp tutuşan özleminle eserin, nedametin tutsak pençesinde.

Konuşamıyorum...!!!

Konuştukça lal oluyor heceler.
Kurşuna diziyorum yalnızlığı, kan sıçrıyor hayaline...

Kovanları cebimde biriktiriyorum, doldurma tekrar boşalanları.
Arınıyorum kirden, kurşunmuş yalnızlığımın anahtarı.

Hep anlatamadığım oluyorsun.
Zifiri karanlığa gömülüyor siluetin, terzisi ise beynimde...

Kirlenmiş bir dünden kalan umudun kucağına atsam seni.
Bilmem ki hangi coğrafya kabul eder griliğine seni...

Sus sen! Şimdi sus ki,
Bende son kalan anın da, hayallere gebe kalmasın şimdi...

Yazamıyorum...!!!

Yazdıkça eskilere gidiyor kalem.
Allem etsem kallem etsemde seni geri mi getirsem.

Kor oldu sevdan,
Yansamda kavrulsam ya da bir daha mı ölsem.

Kırıldı kalem, ardından boşalanları silsem ve bilsen,
Yeni bir sayfanın beyazında seni mi beklesem...




Songül Karadağ TAŞTAN & Mehmet Emin TOKER
Ortak Düetidir.