Kalem Yazar Ben Bozarım

/Kaç gerçek bir hayali götürürür
Ve sürüklenirken hayat
Gerçeklerin peşinde
Utanır da kendi yokluğundan
Bir yalana mı dönüşür?/

Canım
İnsan tarafım
Omuzların ne kadar küçük
Nasıl dengede durabiliyor
Bunca melekle bunca yük?
Ağlamaksa
Senin işin
Acımaksa sen
Yanmaksa cayır cayır
Seni söyle kim kurtarır

Canım...
Candaşım...

Şimdi ne söylesem bana
İnanmayacağım
O halde canım
Bir serçenin kanatları kadar
Küçük ellerimle
Boş bir sayfanın savunmasızlığı kadar
Yalnız kelimeleri barıştıracağım


Canım
Öyle bir susmuşum ki bu aralar
Sesimin titreşiminden,
Kırılmış kalbi en uzakta
Ve kalbi en yakında olanlar
Meğer kalpler canım
Camdanmış
Ve cama canım
Kan damlamış

Olmazla olurun
Evetle hayırın buluştuğu yerde
Herhangi bir belkide
Titriyor yine adımlarım...

Canım
Candaşım

Uzar içimde yer altı tünelleri gibi
Karanlık ve biçimsiz bir bekleyiş gibi
O soğuk
O soluk
Sorgu iklimi
Bir bilinenli
Bin bilimeyenli hayat denklemi...

Canım
Artık köhne bir canım
İhtiyatlı bir gülüşün arkasından
Ve gezgin iki bulutun arasından
Gözleri kamaşarak bakan
Kuşkulu ve kuruntulu bir güneş kadar
Yalnızım

Sen yine de
Kalbimi yokla ara sıra
Hangi çözümsüz davanın peşindeyse
İçimin hangi kuytu köşelerinde
Kime gücendiyse
Bul
Bul ve vur
Vur elindeyse...

Ah Canım
Bilsen nasıl sıkkın canım
Bir yokuştan aşağı yuvarlanır gibi
Öperek iniyorum gözlerinden hayatımın
Kendime öyle hesapsızım

Bir yanım
Hep yanımda
Onsuz yarımım,
Ama ya diğer yanım
Hain
Kendimden sanmıştım
yine yüzüstü bırakıp gitti beni
Yan/ıl/dım

Soğuk,paslı ve ıslak bir demirden
Daha buhranlı bir karşılık bul bana
İçimin karşılığı
Düşüncemin karışıklığı
Cismimin kırışıklığı
Düze insin ruhum
Bana bir yol ol
Ya da sonum

Canım
Candaşım
Kelimeler boyu uzar sana yolculuğum
Susarım
Peronlar dolusu bekleyişler
Issız bir vedadan kopup
Doluşur sayfama
Kalem yazar ben bozarım

Kader yazar ben bozarım