Kandiller Astım Geceme

Şimdi Soframda yoksun ...

Oysa
Ne açlıklar çektikde ayrı komadık
Kendimizi sevda mangalımızdan
Her zaman minderin yanı başımda
Ve sıcaklığın aşımdaydı

Banacak sevda mı kalmadı nedir?
Menemenimin buharında da yoksun...

Her kaşıkta yudumladığım
Yüreğinde mi göçtü bu ellerden

Kandiller astım geceme
Sıyırayım karanlığı yokluğuna kadar

Araladım basmadan perdeyi
O hep en uzakta olan yıldızın
Işığı süzülsün gözlerime

Odanın öbür ucuna attığımız
Üzerinde kahve içip fallar baktığımız
Güz rengi mindere kaydı gözlerim
Neler yaşadık senle birlikte

Köze durdu fındık kabukları da
Kendi külleriyle kapadım ateşini.

Ne garip değil mi!!!

Demliği atam üstüne diye geçse de usumdan
Elim varmıyor sensiz beklemelere

Düşünsene köze sardığım kül gibi
Sarardım geceleri seni ama
Yine de ısınamadım diye uzanırdın dudaklarıma
Yağmur olur akardı bedenlerimizde sevdamız

Soframda yoksun...

Ben sensiz, ben iliklerine kadar aç
Ben teninde rüzgar
Ben suskun bir sevdalı


Sen közüm sen korum sen sevdam
Sen yüreğimin ortası, sen canlar ötesi...

Bahçe kapısındaki mandalı da söküp attım
Ardına kadar seni bekliyor begonyaların

Biliyor musun?

Takılmak için eteğine
Daha da büyüdü güllerin

Bahçemde de erguvanlarımda da yoksun
İspinozlar bile sensiz dolmuyorlar geceye ve
Bir yudum su bile akmıyor dereden

Sen yoksan
Geride koyduğuna ne ad vereceğim
Bilemiyorum ...

Soframda zemheri esiyor
Hazanı arar oldu gözlerim...

Oysa bahardın sen
Her yanın farklı bir çiçek gibi kokardı
Her sabah farklı doğardın ikimiz için...

Özledim rüzgarla oynaşan saçlarını
Özledim soframda bağdaş kuruşunu
Özledim sana türküler yakmayı ...

Gönlümde soframda
Hep açık sevdalım

Dalgaların sarp kayalara uzanışı gibi
Yine vur, yine yıka, yine öp beni...






"Uzun yıllar ötesinden hatırını sorayım mı?"