Kara Uçlu Kalem

Sağnak bir yağmur yağardı ve bende yağardım sessizce
buğulanmış camın önüne sokulur gözlerini düşünürdüm
aynı zamanda aynı hisleri yaşadığımızı düşünür izlerdim seni
kendimde görürdüm bu hüzünlenmiş tablo baskısını





Kaleme gider derdimi anlatırdım oda yazmaya başlardı
hiç bitmeyecek olan bir gece daha başlardı ucunda
sessiz sedasız sokulurdun aniden yüreğimin yanı başına
yazarken bile hissederdim düşünmeden hislerimdeki seni





Kaç rüya eskittim kaç hasret tarlasında yeşerttim seni
kendi kollarımın katili oldum sarmaktan o sonsuz hayalini
dünya dapdar boşluğunda ise neşelerim asılı kaldı
ve bir anahtarı varki bulunmasın diye saldım denize





Bu ziyan olmuşluk parçalarcasına söktü benden seni
sustum insanlar bakar oldu hep bu dengesiz halime
konuşamadım konuşmak bile anlamsız kaldı kelimelere
sevgi neşe eksik olmayan merhem niyeti dudaklarımda




Umut dolu bir yüreğim ufacık bir dünyam vardı
süsleyende sendin yoktu senden başka alışkanlığım
tektin yüzlerce binlerce milyonlarca insan içinde
halada öylesin ya gitmiş olsanda sesszi sessiz evine




Bu kara uçlu kalem olmasa darma dağın çatlarım ben
kırar dökerdim hayatımda senden başka ne varsa
zindan darlığı yaşadığım bu sensiz hoyrat hayatta
sadece vaktimi bekliyorum sensiz bıraktığın hayatta

Habib Göktuna