Karanlık

''bilmediği bir acıydı bu defa
ve bilmediği bir şekilde
kanıyordu avuçları
kadın dı!
kayıptı öz'geçmişi''



ürkek bir çocuğun gözlerindeki masumiyeti
söküp alırken kanata kanata
daha bir beter bakıyordu
Azrail'in gözleri


'ey yeri göğü yaratan Tanrı
koynunda ölüyor
kasıklarıma düşen cenini aşk'ın
görsene teslimiyetimi''



ölüm!
yerin dibine giriyor
yaşadıkça
ağladıkça gülüyor hüzün
yüzün
yanıyor yüzümde


yüreğime gözleriyle tecavüz eden sevgili
her bir gece beklerken seni arka odalarında şehrin
kaç tane yeni yetme hiç doğurdum ben
ve kaç kere söküp attım ciğerimden
çocukluğumu sokaklara
göbeği kesilmeden



hesapsız bir sancının
orta yerinde kırılırken gökyüzü belinden
kılı kırk yaran yaralı yılanlar dolanıyor boynuna
zehri kir
zehri kan gecenin şimdi

şimdi
uyuma sakın
yılanlarını koynunda büyüten sevgili

''bundan böyle
haramdır çocuklara
ve yalandır
rahimlerinde yattıkları
annelerinin elleri''