Karantina

-bir hastalıklı nefretler büyüyor toprağın
kesikleri noktasında, acı, acı ve kara

ne belirtiler sönüp gidiyor sanki güçsüz
sevmelere dair nice serum şiirlerine maruz
tutunmaya çaba
yaşamaya çaba
ölmeye bile bir çaba gerekir de
sevmeye gerekmez mi

hasta bakıcıların bakamadığı nice düşe
umuda sahibiz, evet
İstanbul'un eteklerine sarılmayalı
martılar uçmayalı
menekşeler açmayalı pek uzun müddet geçti
kendimizi kendimizde aramayalı
faydasız
korkunun ceplerimize dolmasına izin yok
izin vermemeli-

bir lokanta aralığındasın, pis ve sinekli
terliklerin, uzun sabahlıkların
damar açıklıkların
o tarifsiz mayhoş koku
tabaklar birikmiş
masalar yakılmış
ses yok
çirkin bulmak hakkına sahip değilsin seni
saçların dökülme senfonisinde
titreyen bedenin mi
yoksa duvarda kısala kısala yok olmaya
tükenmeye yüz tutan ruhun mu söyle

bir yarın ağıdındasın, yorgun ve güçsüz
tanıdık ölümleri emziriyorsun ellerinle
tanınmaz bir biçimde
eskinin siyah beyaz rengi
usul usul büyüyor yanında
özlem
bir özlem saklandığın yağmur bahçesine
bir özlem ilk sevdiğine
bir özlem beşiğine yüreğini mühürleyen annene
...
yarına dönüşmeyi istemez gibisin
çekincen var kelebek düşüşlerinden
yıkık sokaklardan
köprülerin sularını boğmasından
en çok
en çok yalnızlıktan

-güneşe yum gözlerini sırtını güneye ver
sıcak kıracaktır ıssızlık yanılgısı mikrobu-