Kararı Verilen Aşkın Son Sözleri

Bu şehrin ilk senfonisinde yitirdim sesimi
Rüzgârla karışık bir hıçkırıktan geriye kalanlarımı topladım
ve yağmurlarımı sakladım aynalarımdan
Resmini astığım başucumda yalnızlığımı buldum
Ama hiç konuşmadım yalnızlığımla
Aldanmadım yokluğunun kahırlarına
Sesinden uzak kalışlarıma

'-Geçer !' dedim
Elbet birgün güne değer dedim sesim...
Ama geç kaldım
Sen çoktan kararını vermiştin bu aşkın
Her sehpada bir daha devrildi adım
Şimdi cinnet mahallinde dolaşıyor adımlarım
Her köşe başında
Kendi kimliğime oynuyor
Kendime sataşmalarım...

Tek masum yanım avuçlarım
Çünkü ben avuçlarımı ellerinde bıraktım.

Kalbimi ayaz kesiği saatlerde terkettiğinden beri
Kendime gelemedim
Biliyorum
Bu gördüğüm suret ben değilim !

Şimdi her köşe başında bir pranga tutsaklığı yalnızlığımla
Yaşamın içine dalsam
Evvelâ sana benzerim
Ve beni sonsuz kere ulu orta terkederim...

Çünkü ben kalbini haketmedim
Sevdamı sana gösteremedim
Dahası hayatına öylesine girdim
Ve rüzgâr esti ben geçtim.

Sensizliği hiç istemezken
Hergün biraz daha sensizleştim !

Artık hangi şehir kuşatılmışsa özgürlüğünden
Gecesine bekçi kalıyor gözlerim
Bütün esaretlere ilk hedef benim !

Sussam,
Yüreğime ihanet !
Konuşsam,
Her sözüm senden ibaret !
Ve hayret !
Tek nefes bile,
Etmedim verdiğin ağrıdan şikayet.

(billah kül olsa da bedenim / ben canımı senin için ruh-u revan eyledim !)
16 ekim-