Kehribar Ağızlığın Da Son Nefes

kundura fabrikasında işçiydi babam
bu yüzden sanırım,ayakkabılarımın çok oluşu
onları her giydiğimde
tenime efsunlu dokunuşu
babamı hatırlatıyor bana

akşam paydos düdüğü çalınca
kalbimde telaşlı bir çırpınış belirirdi
bu çırpınış
babamın gelişiydi

evimizden fabrika yoluna kadar
boylu boyunca
çınar ağaçları
ve dallarında ötüşen şen kuşlar vardı.
bazen öğle saatlerinde
babama yemek götürürdüm
mevsimlerden eylüldü
çocukluk bu ya!
kırmızı rugan ayakkabılarım
çınarlı yol boyunca yaprakları süpürürdü
bu da yetmezmiş gibi
yemekler üstüme dökülürdü
lakin babam kızmazdı
babam ya!babam
çocuklarını çok severdi

en çok kuru fasulye pişirtirdi anneme
pişerken,kuru fasulye yedi buçuk lira
şarkısını söyler bizi eğlendirirdi
iki zevki vardı
biri baba yadigarı,kehribar ağızlığı
bir de,sobada tavşan kanı demlenen çayı
öyle ki
bazen parmak uçları sararırdı
ama yüzü,pembeydi-gül gibiydi

ah çınarlar!
ne çok aşinaydın bana
dalları eğilirdi sanki ben geçerken
kuşlar selam verirdi
masumiyetime,çocuk ruhuma

ah babam!
o tutkal kokularının içinde,kundurayı işlerken
alnından dökülen terleri silmek
alnından tutkallıca öpmek
ve tüm çocukluk kokum la,ceketine sinmek
ne çok isterdim
ah babam!
yediğimiz o ekmek o yüzden mi çok tatlıydı?

ve soğuk kış bastırdı
kar_tufan
dayanır mı?
bu soğuğa,süslü rugan
babam bu sefer
kırmızı bir çizme yaptı
giydirdi ayağıma
lakin sıra gelmemişti,bir türlü ona
fırsat olmamıştı,palto almak sırtına
gariban babam üşüttü
dinlemedi bizi
kehribar sigaralığından dumanları
zevkle tüttürdü
ve o gün annemin pişirdiği
kuru fasulyeyi
son yiyişiydi
kırmızı çizmelerimi parlattıkça
pembe yüzü,sararıyordu.
beni ürkütmemek için
naifçe öksürdü,öksürdü
ve....

şimdi benden
babamdan yadigar
kehribar ağızlığı
bir de pabuçlarım
lakin,içinde sıkışıp kalmış çocukluğumla
oldukça,yıpranmış ve dar