Kel Aynak

Kızıl gün batımı akşamlarda
Geceye esir düşerken güneş.
Sen pusuya yatmış bir militan gibi,
Hangi sipere attın naciz bedenini?

Hangi,
Gecenin fehmine aldanıp
Bir kalemde nasıl sildin kırk yıldır,
Semaya nakşettiğin resmimi?
Hangi buruşmuş çarşaflara sildin kirlettin,
Dudaklarından destursuz dökülmeyen ismimi?
Ölçmedin hesabı,
Bilmedin nisabı.
Nasılda bir anda tuz buz ettin,
Güz yangınında filizlenen kanatlarımı?

Söyle!
Hangi iklimlere sığınıp,
Hangi yosmanın çirkef kokan,
Şuh kahkahasına eşlik etti nefesin?
Hadi çekinme söyle!!
Hangi aşiftenin zil çalan eteklerine tutunup,
Hangi yosmanın koynunda söndürdün,
Harına yenik düştüğün nefsin ateşini?

// Karanlıkta parlayan sırına eremediğim,
Ay gibiydin hücrelerimde //

Yıllardır böylesi bir duyguya yataklık etmemişti,
Naif akıllı yüreğim.
Akıl tek!
Fikir çift!
Yalnızca iradedir oysa nefsin yönetmeni.
Neyin nesi bu sol sinyal verip,
Sağ şeride geçmelerin?
Varsın olmasın etrafımda rengarenk ışıklarım.
Etek uçlarıma tutunan aşıklarım.

Ben kendi deresinde akan bir garip pınarım,
Karışırsam okyanuslara,kahrolur yanarım.
Sen söyleme yorulmasın dillerin biliyorum.
Ben nesli tükenen bir kel aynağım.
Ne kırk yık gökyüzüne nakşettiğin resmime,
Ne de adımı kirlettiğin yosmalara,
Yoktur bir ahuzarım.

// sen beni anlamadın ya
İşte ben, buna üzülür buna yanarım //