Kendi Hikayemde İnciniyorum

Ne vakit sana gelmek istesem
kendimden gidişlerim oluyor şehirlerce
dizlerim çarpıyor birbirine, tir tir titriyorum
sonra hep sana çıkıyor yollar
kokun siniyor tenimin kalabalığına
dilimden
avuç avuç yalnızlık düşüyor yerlere...

Sahil sahil martı oluyor duygularım
tutamıyorum hıçkırıklarımı gözyaşlarımda
tam ortasında kahroluyorum yokluğunun
koca bir haykırış oluyorsun içimde
uçurum uçurum, yağmur biriktiriyorum gülüşlerimde...

Avazım çıktığı kadar bağırıyorum
nefesim yettiğince adınla irkiliyor yüreğim
çığlık çığlık sevdana susuyorum
gözlerinin ertesinden süzülüyorum gözyaşına
yaklaştıkça sana, yaşlanıyor ölümüm
gitgide, daha çok yakışıyorum acılarıma
sakın gelme sevgili
bir adım daha yaklaşma
sen geldikçe çukurlaşıyor içimin sızısı
inan, karşı gelemiyorum korkaklığıma...

Her notada sana karışıyorum biraz
her renkte gözlerine sığınıyorum
sen baktıkça göçüyorum buralardan
sığıntı bir çocuk oluyor hislerim
sensiz, cebime sığmıyor işte ellerim
kalemim ıslanıyor yokluğunda
hep yalnızlık kokuyor bu şehrin tabelaları
her adımda
biraz daha üşüyor çaresizliğim...

Çocukların rengine boyuyorum sokakları
ellerimi yine aşka uzatıyorum
martılara umut atıp
yağmur topluyorum cadde cadde
yüreğime düşüyor tebessüm kırıntıların
her yudumda boğazıma takılıyorsun
merak etme
vadem dolunca kendi hikayemde incinirim ben de.