Kifayetsiz Masallar/ Kadın Adam Çocuk

Tanrı böyle buyurdu;

Şimdi zaman kılıçtan keskin bir sessizlik zamanı...

Kurbanın kanına girmeye hasret bıçaktan halli bakışlar sapladın zihnime.
Dudaklarının arasından sızan ferahlığa ömrünün vaat ettiği refahı denkleştiriyordum ki
Kızıl sonbaharlardan renksiz bir mevsime döndü ortalık.

Sokak çocukları ve kediler kaldı bir tek adımlarıma eşlik edebilecek.
Bir de zihnimi oyalayıp duran o meczup ses...

Oysa kırılgan bir hikâyeydi anlatılan,

Gökten düşen üç elma şefaatçisi

Efsunlu bir hikâye,

Bir kadın
Bir adam
Ve bir çocuk arasında yaşanan...


Önce;
Kadın düştü ilk paragraftan...

Kirpik kıvrımı serzenişlerinde biriken damlalarla
Dalıp gidecek gün batımı arayışında,
Ve
Uçurtma misali yaşanmış bir aşkla
Habersiz bırakan telefon tellerine takılı kaldı...



Adam yalnızlığın serenatında...
Sırtına mihnet ağlamalarla
Çarpsa kendini yokluğuyla
Hep bir kere daha eksilecekken koca dünyada,
Geride
Dilinden göklere yayılan
Hüzzam bir şarkı bıraktı,

Tamamlanmamış iğreti bir aşkı anlatan...



Çocuk ağladı sessizce...

Lal kalan tüm masalcıların ahıyla
Pay edilecek elma hesabıyla
Ve hesabına düşen kırgınlıkla...


Önce serçeler öldü
Sonra istemsizce havalandı kırlangıçlar...




Şimdi ben yazarken
Mürekkebi kuru kalemimle bu hikâyeyi,

Ne gördünüz
Ne duydunuz...

Göç zamanı hüznü düştü toprağa
Dilimde ince bir ağıt yankılandı
Özlem yağdı bu mevsim bulutlar.

Bu sefer
Kadın düştü sayfama gözlerimden akmayan yaş yerine
Adam dayadı sırtını yalnızlığıma
Çocuk ağladı yine sessizce...





Ruhum;

Öksüz...

Hikâye;

Yarım kaldı...





Ocak'2010 Aydın....