Kırık Ayna Sürüncemesi

-bir kör ayna kırıldı ihanetin şakaklarında-

adam uyandı, buz gibi uyandı, uyanmaya uyandı
kalktı, doğruldu, avizeye baktı, avize ona baktı

ellerine iliştirirdi hep kendini
ellerini aradı korkuyla karışık
ne var ne yok diye aradı işte ellerini
anladı var olan pek bir şey yoktu
yok olan ise çok şey vardı

kapıya sövdü
gök olsa alıp götüren onu
ona da söverdi
saçlarına karışan kaç İstanbul küfrü varsa
kapıya onlarla sövdü

bir bardak yağmur doldurdu kendine
şöyle bol buzlu
tek dikişte bitirdi

oturup şiir yazmayı denedi
yeterince kanatamadı sayfaları

kırık aynayı gördü, duvarda asılı, yarı ağlak
kayboluşunu bulmayı umdu, umdu ümidi
kör aynada gördü
binbir şekilsiz suret, binbir yarı çıplak

öyle kalakaldı
geciktiğini hissetti

(sokakta bir kedi ilerliyordu , çığlık çığlığa
bir uçurtma kuyruğuna takılı, uçuyordu
sarı bir araba hızla geçiyordu kendinden
sokak köşesinde, bir kadın yürüyordu
ayakkabısı topuklarını vura vura)

öyle kalakaldı
geciktiğini hissetti

bir satır yazdı boş sayfaya

varoluşçuluğunun en kati noktasında yok olmak

çekti en sevdiği şairle vurdu kendini

kapı açıldı
bir kadın, ayakkabısının topuğu elinde