Kırılgan Beyaz

Boğaziçi’nden yeni çıkmış
kuşağı düğümlü palton
Frenk şarabı rengi duvara 
asılıydı
Tarih sahte bir özneydi
Gün ışıyor
İstanbul mahmur bir hanımeli edasıyla açtı perdeyi

Duvarda

solmuş tozlu raf düşleri
Çoğu kendini kapağında
yitirmiş eski zaman kitapları

Kitaplar arasında 
bir zerdali dalı

Zayıf 

Kırılgan

Sen yoktun içinde


Ne varsa bildiğim
Öyküde
Sokakta

İstanbul’da zor sevimsiz
günce nefesleri

Bir kıyısında

Çığırtkan 


Bostancı-Taksim yol haritaları

Bir kıyısında

Sanki hiç bitmeyecekmiş gibi

Uçsuz bucaksız
 deniz

Aç kaldırım sakinleri

ve yitik sensiz bir düş

Ellerinizde tarihsiz gazete
Yazıyor
r
r
r
Allı puntolarla 

Gözlerin

Gözlerimin içinde



Sabahlara kadar seni düşünmek


Yalancı bir tin içinde

sadece suskuya karışıyor

Hepsi 
sakin ve duru bir ölümün 

Azar azar akıp gitmesidir 

Sana

İstanbul’a

Ve bu şehirde
 İkimize



Güneşi katletti
el bozmadan yapılı bir hançer
Yaşar Kemal’in
Hain pusuda giden
Öğretmen Güneş’i değildi
Yüzünü senden almış
Sarı sıcak ılıman gülüştü

O güneş

Öğretti 
İmanla aşkın tümcesini

Titrek diş arası ezim ezim ezilirsin de
Yine de bitmez İstanbul’da
sevimsiz günce nefesleri

Bir de
Kırılgan beyaz gönül yarası…