Kırmızı Basamaklarda
Bu şiir, 20.08.2023 tarihinde
günün şiiri seçilmiştir.
Geride kalan her şeyden acı çekiyorum
O kadar çok anı, o kadar çok işkence, o kadar çok son
Arkadaşlar, ortaklar, artık göremediğimiz insanlar
Sözsüz veda, kesişen hikayeler
Artık bir araya gelmiyorlar
Özlemden bahsediyorum, belki geçer gider diye
Ama nafile
Hatıralar beni incitiyor, hayatınki
Acımasız ve zalim, asla durmayacak
Beyazı sarıya dönüştürür, güzelliği öfkeyle
Ölümlülerin kaderi
Anlamaya çalışıyorum ne kadar tehlikeli olduğunu
Şu anın var olmadığını, aniden geçip gittiğini
Şimdi geçmişte kaldı
Geçenlerde şöyle bi düşündüm. Yeni bir yaşam kurduğumuz bu bölgede tam yirmi yıl geçmiş. İnsan ömrü için uzunca sayılabilecek bir süre.
Sonra gidenleri saydım hatırladıkça, ne çok yalnızlaşmışız. Geldiğimizde ebeveynlerinin aklında dahi olmayanların yaşama atılışlarını izlemek çok garip geliyor bana.
Yaşam; anı ve hafızadan hissettiriyor geçmişi. Belki yeniden yaşamak gibi... Spritistlerin ve okültistlerin bilgi kaynağı değil midir gömülü hafızaların gün yüzüne çıkarılması ve buna aracılık eden doğa ruhlarının anıları dağılan atomik hafızadan aktarması.
Bazen bire bin katıp muziplik yapmaları ya da bizimle alay etmeleri, hep anıların biriktiği hafıza kaynaklı.
Zamanı, hafızanın üzerine bir toprak gibi atmak da aslında unutmak değil, biliyor musun?
Biliyorum bildiğini cümlenin gelişi anlam kazansın diye yazdım. Tıpkı geçmiş bilinçlerin yok olmadığı gibi anılarnda yok olmuyor. Olmuş gibi davranmak işimize geliyor. Belki öyle yapmalı, belki de öyle yapıyoruz. Düşündürenleri seviyorum tıpkı şiirin gibi..
Var ol sağ ol, günaydın.