Kırmızı Gün Damlaları...
Kurşun askerlerimi giymiş bulutlar
Penceremin önünde
Güneş ateşiyle nöbette
Üzerinde
Safran karası bir yelek
Çığlıklar...
Odamın etrafına dağılmış
Yitik feryatlarıyla
Oyuncaklar...
Hepsinin boğazında bir hırıltı
Hepsinin parçalarında bir sızı
Acı bakışlar...
İmdat çağrılarına küs duyuşlarım
Çaresizliğimin kahkahasına asılı...
Aş'ımda kursak düğümleri
Atladığım iplere
Parçalanmış kefenler sarılıyor...
Yürümeye çalıştığım yollarda
Kara delikler yutuyor terliklerimi...
Tanımadığım yüzler
Birlikte öldüğüm kardeşler...
Günüm kırmızıya çalıyor...
Ört üstümü anne!
Zamanıma asılan ölümden
Kardan adamıma kan damlıyor.....
....
i.seralı...
fotoğrafta karanlık şiirde iç acıtan dizeler yorum oluyor offf offff...
içten yazılanlara...
saygı...
Etrafımdaki ölümler (uzakta olanlar da dahil) çoğaldıkça tebessümlerim kırılıyor, biliyorum mutluluk ve tebessüme dair şiirler yazmamı istediğinizi, ama ... Aması var işte... Belki bir gün ;) Duygularınızı aktardığınız yorumlarınız için teşekkür ederim... 🙂
Ört üstümü anne! Zamanıma asılan ölümden Kardan adamıma kan damlıyor.....🤐🤐
fatihe kstılmamak elde değil iloşum... seni daha neşeli şiirlere yakıştırıyorum... seni çok da seviyorum... ancak şu finale bayıldım bi tanem... yüreğinden öpüyorum... kutlarım canım benim...👍👍👍👍👍👍
ah be ilaydam..uzun zamandır yoksun..belki biraz mutluluk kırıntıları biriktirmişsindir yüreğine umuduyla açtım sayfanı...yanılmışım...aksine daha karamsar daha efkarlı bir ilayda buldum karşımda arkadaşım...😥
ne diyeyim ki sana,şiire...
yorumsuzum senin hayata yorumsuz baktığın gibi.......